Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uwzględnił skargę na bezczynność przy wydawaniu zezwolenia na pracę w Polsce.
Sprawa dotyczyła spółki, która chciała zatrudnić cudzoziemca jako stolarza i tapicera. Z odpowiednim wnioskiem o udzielenie zgody do wojewody wystąpiła w maju 2021 r. Przez długi czas w sprawie nic się jednak nie działo. Dopiero w sierpniu 2021 r. wojewoda wezwał spółkę do uzupełnienia braków wniosku. Chodziło o dokumenty potwierdzające możliwość wykonywania pracy w miejscu w nim wskazanym.
Spółka uzupełniła braki, a gdy w sprawie znów nic się nie zadziało, w październiku poskarżyła się na urzędników do sądu. W skardze na bezczynność zarzuciła im uchylanie się od obowiązku załatwienia sprawy w ustawowym terminie. Podkreślała, że organ administracji publicznej powinien działać wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do załatwienia sprawy.
Ostatecznie, kiedy sprawa trafiła do sądu, wojewoda wydał zezwolenie. W odpowiedzi na skargę tłumaczył m.in., że na czas trwania postępowań ma wpływ stale rosnąca liczba składanych wniosków, a także sytuacja spowodowana epidemią Covid-19.
Czytaj więcej
Ministerstwo Rodziny zachęca firmy zatrudniające cudzoziemców do korzystania z portalu praca.gov.pl.
Skarga okazała się skuteczna. WSA co prawda przyznał, że wniosek skarżącej został załatwiony, ale to nie zwalnia od zbadania, czy zaistniała bezczynność, i ewentualnie czy miała ona miejsce z rażącym naruszeniem prawa. A w ocenie sądu w sprawie do bezczynności doszło. Bo choć wniosek spółki został załatwiony, nastąpiło to po upływie sześciu miesięcy od wpływu i dwóch miesiącach od jego uzupełnienia. Przy czym do uzupełnienia braków formalnych skarżąca została wezwana po ponad trzech miesiącach. I WSA nie miał wątpliwości, że organ w okresie pomiędzy wpływem wniosku a wezwaniem do jego uzupełnienia dopuścił się bezczynności.
Przypomniał, że z bezczynnością mamy do czynienia wówczas gdy w prawnie określonym terminie organ nie załatwia sprawy i nie informuje strony o przyczynie takiego stanu rzeczy. Sytuacja taka miała zaś miejsce przez okres kilku miesięcy, gdzie organ dysponując wnioskiem strony o wydanie określonej decyzji nie przeprowadził nawet badania jego formalnej poprawności i kompletności.
WSA podkreślił, że kwestie ewentualnych problemów kadrowych, dużej ilości spraw, znacznego obciążenia pracowników oraz wielości napływających wniosków nie wyłączają możliwości stwierdzenia bezczynności. Stan bezczynności jest bowiem sytuacją obiektywną i jest konsekwencją niepodjęcia czynności procesowych w przepisanych ustawowo terminach. Może to być jednak brane pod uwagę przy ocenie, czy miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. A takiego kwalifikowanego naruszenia w sprawie WSA się nie dopatrzył.
Wyrok nie jest prawomocny.
Sygnatura akt: II SAB/Po 244/21
