Zgodnie z art. 25 kodeksu pracy umowę o pracę zawiera się na czas nieokreślony, określony lub na czas wykonania konkretnej pracy. Ani ten przepis, ani inne przepisy kodeksu pracy nie wskazują, ile maksymalnie ma trwać umowa o pracę na czas określony. Zatem stronom wolno przyjąć umowę o pracę na dowolny okres. Jedynym ograniczeniem w tym zakresie jest art. 8 k.p. Stanowi on, że nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Umowę o pracę na czas określony można więc uznać za sprzeczną z prawem, gdyby w rzeczywistości miała wszelkie cechy zatrudnienia bezterminowego i zmierzała do pozbawienia pracownika stabilizacji związanej z umową na czas nieokreślony.
Nieporozumieniem jest natomiast stwierdzenie, że przepisy zabraniają przedłużania umów o pracę na czas określony. Art. 25
1
k.p. stanowi jedynie, że zawarcie kolejnej umowy o pracę na czas określony jest równoznaczne w skutkach prawnych z zawarciem umowy na czas nieokreślony, jeżeli poprzednio strony dwukrotnie zawarły umowę na czas określony na następujące po sobie okresy, o ile przerwa między rozwiązaniem poprzedniej a nawiązaniem kolejnej umowy nie przekroczyła miesiąca.
Autor jest legislatorem w Biurze Legislacyjnym Senatu
