- Pracodawca chciałby skierować jedną ze swoich podwładnych, która jest w czwartym miesiącu ciąży, do czasowego (tj. przez miesiąc) wykonywania obowiązków służbowych w innej miejscowości. Czy jest to dopuszczalne? – pyta czytelnik.
Odpowiedź na to pytanie zależy od tego, czy pracownica zgodziła się na oddelegowanie.
I WARIANT
Pracownica zaakceptowała skierowanie jej do czasowego wykonywania obowiązków w innej miejscowości.
Delegacja jest wówczas dopuszczalna. Ustawodawca nie sprecyzował, w jakiej formie kobieta ma wyartykułować aprobatę na wyjazd służbowy do czasowego wykonywania zadań poza stałym miejscem pracy. Z żadnego przepisu nie wynika także, czy ta zgoda powinna być wyrażana każdorazowo, gdy pojawi się potrzeba delegacji, czy wystarczy jednokrotna ogólna akceptacja. Do celów dowodowych oraz aby uniknąć wszelkich wątpliwości w tym zakresie, należy jednak za każdym razem uzyskać na to pisemną aprobatę brzemiennej podwładnej >patrz wymiana korespondencji e-mailowej między pracodawcą a ciężarną podwładną.
Uwaga! Jednym z obligatoryjnych elementów każdego angażu jest określenie miejsca wykonywania pracy (art. 29 § 1 pkt 2 k.p.).
II WARIANT
Podwładna odmówiła skierowania jej do czasowego wykonywania obowiązków służbowych w innej miejscowości.
W takim przypadku delegacja jest niedopuszczalna. Jest to bowiem sprzeczne z art. 178 § 1 k.p. Przepis ten stanowi, że pracownicy w ciąży nie wolno zatrudniać w godzinach nadliczbowych ani w porze nocnej.
Brzemiennej pracownicy nie wolno także bez jej zgody delegować poza stałe miejsce pracy ani zatrudniać w systemie przerywanego czasu pracy >patrz wymiana korespondencji e-mailowej między pracodawcą a ciężarną podwładną.
Zakaz ten – w części dotyczącej delegacji ciężarnej poza stałe miejsce zatrudnienia – nie ma zatem bezwzględnego charakteru. Może być uchylony za zgodą podwładnej.
Uwaga! Pojęcie „delegowanie poza stałe miejsce pracy" oznacza zarówno skierowanie poza miejscowość, w której ciężarna jest zatrudniona, jak i delegowanie jej poza stałe miejsce pracy w tej samej miejscowości, jeżeli wiąże się ono z dłuższym lub niekomfortowym dojazdem.
—Anna Borysewicz, adwokat
podstawa prawna: art. 29 § 1 pkt 2 oraz art. 178 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. kodeks pracy (tekst jedn. DzU z 2014 r., poz. 1502)