Z praktycznego punktu widzenia ważny dla przedsiębiorcy jest podział na zobowiązania jednorazowe, okresowe i ciągłe. W przypadku tych ostatnich obowiązek dłużnika polega na tym, żeby w nieokreślonym w umowie czasie realizować cyklicznie określone działania lub – odpowiednio – powstrzymywać się od określonych czynności. Przykłady świadczeń ciągłych to najem i dzierżawa zawarte na czas nieoznaczony lub określone stałe zlecenie. Jeżeli jedna ze stron umowy po pewnym czasie nie jest zadowolona z usług drugiej, może umowę wypowiedzieć. Jak i gdzie ustalić zasady takiego wypowiedzenia?
Zawsze najlepszym rozwiązaniem jest dokładne określenie w umowie sposobu, formy oraz trybu wypowiedzenia. Wówczas też warto zwrócić uwagę na sposób skierowania wypowiedzenia do drugiej strony umowy oraz na okres wypowiedzenia. W różnych przepisach, na przykład dotyczących umowy najmu, można znaleźć regulacje dotyczące okresów wypowiedzenia (oczywiście takie przepisy mogą być modyfikowane umownie).
Przedsiębiorca musi pamiętać, że wypowiedzenie powinno mieć formę pisemną – również z punktu widzenia ewentualnych skutków procesowych. Dokonując wypowiedzenia na piśmie i kierując je listem poleconym do drugiej strony umowy, przedsiębiorca uzyskuje od razu dowód tego, że w danym dniu zostało ono skierowane w określonym brzmieniu. Nawet gdy sama umowa jest sformułowana w formie aktu notarialnego, wystarczająca dla wypowiedzenia będzie forma pisemna.
W wypowiedzeniu, poza dokładnym oznaczeniem drugiej strony umowy oraz samej umowy (na co trzeba zwrócić uwagę, zwłaszcza gdy między stronami zostało zawartych wiele umów), należy zamieścić wprost informację o wypowiedzeniu, zaznaczając, od kiedy jest ono wiążące.
Trzeba mieć też na uwadze, że nawet przy braku wskazania w umowie lub ustawie terminów wypowiedzenia – strony powinny mieć zawsze czas na dokonanie niezbędnych czynności. Może więc się zdarzyć, że już po złożeniu wypowiedzenia strona, której umowę wypowiedziano, będzie musiała wykonać przygotowane wcześniej do zrealizowania świadczenia.
W każdym przypadku warto zweryfikować specyfikę danego stosunku prawnego. Wypowiedzenie nie może powodować skutków wstecz: nie można w nim podważyć skuteczności usług czy czynności wykonanych przed wypowiedzeniem.
Jeżeli powodem wypowiedzenia jest coraz większa wadliwość usług wykonywanych przez drugą stronę, to nie można uznać ich za niebyłe z punktu widzenia zobowiązania. Przedsiębiorca może domagać się jedynie odszkodowania (bądź innej formy rekompensaty) z powodu nieprawidłowego wykonania postanowień umowy przez drugą stronę.
Przedsiębiorcy szczególnie muszą uważać przy wypowiadaniu umów zawartych na czas określony, czyli kontraktów terminowych. Brak w umowie konkretnych przesłanek wypowiedzenia lub odnoszących się do konkretnego stanu prawnego przesłanek ustawowych może sprawić, że tego rodzaju wypowiedzenia mogą zostać uznane za nieskuteczne. Przy okazji kwestionowania tego typu umów należy brać pod uwagę ustalone zwyczaje oraz zasady współżycia społecznego. Bez stosownych zapisów umownych jest to jednak zdecydowanie trudniejsze.