Taką formę okresowego sprawdzenia dopuszcza ustawa z 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (DzU nr 127, poz. 1052, dalej ustawa o praktykach). Osoba może się wówczas przyuczyć do wykonywania określonej pracy. Pracodawca nie ma przy tym wobec niej jakichkolwiek zobowiązań co do dalszego zatrudnienia.

Praktyka absolwencka ma ułatwić absolwentom uzyskanie doświadczenia i nabycie umiejętności praktycznych niezbędnych do wykonywania pracy.

Współpracować z tym samym praktykantem wolno przez maksymalnie trzy miesiące. Praktyka kończy się z upływem okresu, na jaki została zawarta umowa. Wcześniej można ją zakończyć poprzez porozumienie stron. Każda z nich ma także prawo ją rozwiązać. Gdy praktyka odbywana jest:

- nieodpłatnie – umowę wolno rozwiązać na piśmie w każdym czasie,

- odpłatnie – umowa może być rozwiązana na piśmie z zachowaniem siedmiodniowego terminu wypowiedzenia.

Z praktyki ma szansę skorzystać każda osoba, która:

- ukończyła co najmniej gimnazjum i

- w dniu rozpoczęcia praktyki nie ukończyła 30. roku życia.

Ustawa nie wprowadza innych ograniczeń. Oznacza to, że umowę o praktykę absolwencką dopuszcza się np. ze studentem, osobą bezrobotną. Przyjmują ją na piśmie praktykant i firma przyjmująca na staż. Powinna ona określać w szczególności:

- rodzaj pracy, w ramach której praktykant ma uzyskiwać doświadczenie i nabywać umiejętności praktyczne,

- okres odbywania praktyki,

- tygodniowy wymiar czasu pracy,

- wysokość świadczenia pieniężnego, jeżeli praktyka ma być odbywana odpłatnie.

Umowa nie może dotyczyć pracy szczególnie niebezpiecznej w rozumieniu przepisów wydanych na podstawie art. 237

15

kodeksu pracy

.

To strony decydują, czy praktyka będzie odpłatna, czy nie. Jeśli jednak opowiadają się za świadczeniem pieniężnym, jego miesięczna wysokość jest ograniczona do dwukrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę. Z drugiej strony nie stosuje się tu przepisów o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.

Jeśli zatem firma zdecyduje się na praktykę odpłatną, nie jest związana wymogiem zagwarantowania minimalnej pensji. Praktykant będzie mógł zarabiać miesięcznie zdecydowanie niższą kwotę niż 1500 zł (minimalne wynagrodzenie w 2012 r. ).

Od świadczenia otrzymywanego przez praktykanta przyjmujący na staż nie musi odprowadzać składek na ubezpieczenia społeczne ani zdrowotne. Świadczenie praktykanta nie stanowi ani obowiązkowego, ani dobrowolnego tytułu do objęcia ubezpieczeniem emerytalnym i rentowym, a co za tym idzie, także innymi ubezpieczeniami. Trzeba jednak pamiętać o naliczeniu zaliczki na podatek dochodowy.

Pracodawca przyjmujący na praktykę musi zapewnić praktykantowi, na zasadach dotyczących pracowników określonych w przepisach BHP, bezpieczne i higieniczne warunki odbywania praktyki, w tym – w zależności od rodzaju świadczeń i zagrożeń związanych z odbywaniem tego stażu – odpowiednie środki ochrony indywidualnej.

Gdyby doszło do wypadku podczas praktyki, praktykant może otrzymać świadczenia wypadkowe. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 15 ustawy o zaopatrzeniu z tytułu wypadków lub chorób zawodowych powstałych w szczególnych okolicznościach, za wypadek uzasadniający przyznanie świadczeń wypadkowych uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło m.in. przy odbywaniu praktyki absolwenckiej.

Do praktyki stosuje się jedynie ściśle wymienione w ustawie o praktykach przepisy kodeksu pracy, m.in. odnoszące się do czasu pracy, wypoczynków dobowych i tygodniowych. Wskazuje na to art. 4 ustawy o praktykach.