Zasadą jest, iż warunki wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń powinny być określone w układzie zbiorowym pracy, a wyjątkowo materia ta może zostać ustalona w regulaminie wynagradzania. Wyjątek taki przewiduje art. 77
2
§ 1
, zgodnie z którym zobowiązany do wydania takiego regulaminu jest pracodawca zatrudniający co najmniej 20 pracowników nieobjętych żadnym układem zbiorowym pracy albo objętych układem, który nie ustala warunków wynagrodzenia w wymaganym stopniu.
Jeśli u pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa, to ustala on samodzielnie treść regulaminu. Jeśli zaś taka organizacja funkcjonuje, to ustalenia powinny zostać dokonane pomiędzy nią i pracodawcą; przy większej liczbie organizacji tryb współdziałania określa ustawa o związkach zawodowych. Warunkiem wejścia w życie regulaminu wynagradzania jest jednak nie samo jego zredagowanie, ale podanie go do wiadomości pracowników w sposób zwyczajowo przyjęty (por. wyrok SN z 6 października 2004 r., I PK 569/03). Sposobem takim może być rozesłanie regulaminu e-mailem czy wywieszenie go na tablicy ogłoszeń, jeśli jest to przyjęty sposób informowania pracowników. Wejście w życie regulaminu następuje po upływie dwóch tygodni.
W razie rozbieżności między warunkami wynagradzania określonymi w umowie o pracę a postanowieniami regulaminu korzystniejsze postanowienia regulaminu zastępują z dniem jego wejścia w życie dotychczasowe warunki umowy o pracę bez potrzeby dokonywania jakichkolwiek czynności. Gdy wprowadzone do regulaminu postanowienia są mniej korzystne od dotychczasowych, powinny być wprowadzone do indywidualnych stosunków pracy za pomocą wypowiedzenia zmieniającego. Nie stosuje się wówczas ograniczeń dopuszczalności zmiany treści stosunku pracy (np. możliwe będzie dokonanie takiego wypowiedzenia w stosunku do osób objętych tzw. ochroną przedemerytalną). Zaniechanie takich wypowiedzeń oznacza, iż za zasadne zostaną uznane roszczenia pracowników o wypłatę świadczeń w dotychczasowej wysokości (tak SN w wyroku z 25 lipca 2003 r., I PK 301/02).
Autorka jest prawnikiem w Kancelarii Prawnej Piszcz, Norek i Wspólnicy
