Tak stanowi ustawa z 27 sierpnia 2009 r. o zmianie ustawy o języku polskim (DzU nr 161, poz. 1280)

. Nowe przepisy wchodzą w życie 15 października br. i zastrzegają, że umowy o pracę oraz inne dokumenty związane z zatrudnieniem będą zawierane co do zasady w języku polskim, a w języku obcym tylko w dwóch przypadkach:

- jako dodatek do wersji polskojęzycznej – wówczas podstawą wykładni jest wersja w języku polskim, jeśli osoba świadcząca pracę jest obywatelem RP,

- tylko w wersji obcojęzycznej – na wniosek osoby świadczącej pracę posługującej się językiem obcym, w którym sporządzana ma być umowa, jeśli osoba taka została pouczona o możliwości sporządzenia umowy w języku polskim.

A jak było dotychczas? Na skutek wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 13 września 2005 r. (K 38/04) art. 8 ustawy z 7 października 1999 r. o języku polskim (DzU nr 90, poz. 999 ze zm.) zakazywał podpisywania umów o pracę w obcych językach nawet wtedy, gdy wniosek o to składała osoba świadcząca pracę. Tyle teoria, bo w praktyce kontrakty dwujęzyczne obowiązują od dłuższego czasu. Stosują je np. międzynarodowe koncerny tłumacząc, że przepisy zastrzegają dla umów o pracę język polski, ale nie zabraniają, by sporządzać je dodatkowo w wersji obcojęzycznej.

Mimo zmian w przepisach w umowie o pracę nadal należy zastrzegać, że została sporządzona w dwóch wersjach językowych, ale w razie jakichkolwiek rozbieżności wiążąca jest wersja polska. Ponadto strony powinny wpisać w kontrakcie, że wszelkie spory związane z wykonywaniem tej umowy rozstrzygają polskie sądy pracy. Zobowiązanie to wynika z art. 32 ustawy z 12 listopada 1965 r. o prawie prywatnym międzynarodowym (DzU nr 46, poz. 290 ze zm.). Stanowi on, że w kwestiach spornych związanych z realizacją praw i obowiązków wynikających ze stosunku pracy stosujemy prawo państwa wskazanego przez strony. Gdy te nie dokonały takiego wyboru i nie mają miejsca zamieszkania lub siedziby w tym samym państwie, to stosuje się prawo państwa, w którym praca jest, była lub miała być wykonywana. Nie wolno też zapominać o art. 12 powołanej ustawy. Czytamy w nim, że forma czynności prawnej podlega prawu właściwemu dla tej czynności.

Jeżeli zatem oświadczenie woli o zawarciu stosunku pracy składamy w Polsce, to stosujemy polskie prawo. Jeżeli na Ukrainie, to ukraińskie.